To the homepage of Moto Morini Club Nederland
Nederlandse indexpagina van Moto Morini Club Nederland
javascript: menuboven

Deelname aan de 28e Internationale Piston Rally,
29 september - 4 oktober 2015
Santander, Spanje


In 2014 had ik al plannen om een keer met de Aermacchi Club mee te gaan naar Spanje. Door mijn werk kwam het toen niet uit. In 2015 was het anders. Ik heb gewoon tijdig verlof geboekt en mij opgegeven voor Spanje. Vanaf dat moment duurt het dan nog maanden, maar opeens komt die datum snel naderbij. Prioriteit nr 1: een vlucht boeken zodra je weet hoe je in Santander kunt komen. Ik heb het eens omgedraaid. Via Google de luchthaven van Santander opgezocht en gekeken wie daar landen. Ja hoor, mijn "favoriet": Ryanair. Als het even kan vermijd ik te vliegen met die maatschappij, aangezien mijn ervaringen met Ryanair niet geweldig zijn. Ryanair vliegt vanaf Weeze, ruwweg tussen Nijmegen en Venlo, maar dan net over de Duitse grens. Uiteindelijk ben ik met de trein naar Eindhoven gereisd en heb op Eindhoven Airport de shuttle naar Weeze gepakt. Om 12.15u landde het toestel in Santander. Bij de informatie in het luchthaven gebouw had ik nog snel een plattegrond gescoord van Santander en mij laten uitleggen hoe ik in het hotel kon komen. Taxi zou €25 kosten, terwijl je met de bus maar €2,50 kwijt was.

Het logo van de Moto Club Piston
uit Santander.
Dit bord moest op de motor bevestigd worden.



Al wachtend op de bus naar het hotel ontmoette ik een andere deelnemer. Hij herkende mij aan mijn leren motorjack. In het centrum, moesten we nog een keer overstappen en een stuk lopen vanwege een rommelmarkt, maar daarna waren we vrij vlot in het hotel waar we gelijk bekende gezichten zagen. Ik heb mij daar gemeld bij de organisatie van de Piston Rally. Uiterst vriendelijk en efficiënt werden de deelnemers gehopen. Ik kreeg een tas met informatie, poloshirt en aandenken. In het informatieboekje stonden de routes globaal beschreven in 8 à 10 regels. Plattegronden van de route ontbraken en eigenlijk had ik dus de hele week geen idee of we nou een rondje linksom, danwel rechtsom maakten. De routes waren met de 'pijltje-bolletje' methode op papier gezet. Gelukkig hadden we die niet echt nodig, omdat de route zelf ook uitstekend bepijld was. Bij rotondes was het aanvankelijk even zoeken naar de pijl, maar die bleek dan vaak de 3e afslag aan te wijzen. De pijlen langs de route waren echt perfect geplaatst. Han, die de pijltje-bolletje info op zijn stuur had, beschikte daarnaast over een Garmin GPS. Het bleek dat de afstanden op de pijltje-bolletje papieren niet 100% klopten met de GPS informatie. Dat mocht de pret echter niet drukken. Zodra je de stad uitreed kreeg je eerste een landschap à la Ardennen of Eifel, maar voor je er erg in had reed je in een Alpenlandschap. Dat is precies wat iemand van de organisatie mij had verteld: in iets meer dan een uur rij je vanaf zeeniveau naar grote hoogten, ofwel skiën en zwemmen in zee op één dag is zonder meer mogelijk. De hoogste bergtoppen gaan tot boven de 2.000m. De wegen die wij volgden gingen niet veel hoger dan zo'n 1.200m met een enkele uitschieter tot 1.600m. Dat er regelmatig

Aandenken.

Jullie webmaster in actie op de Kanguro.

sneeuw valt op die hoogte was duidelijk te zien aan de palen die langs de weg geplaatst waren voor de sneeuwschuivers.

Opm.: Klik op de afbeeldingen hieronder voor groter formaat.

Gezellige drukte voor hotel Santemar voor vertrek van onze eerste rit.


Marija en haar man Jaap reden beide op hun Gilera's op vrijdag de 5.000 bochten tocht!


Ruim een uur buiten de stad zitten we al behoorlijk hoog.



Eerste spontane rustpauze.

Voor dit soort motoren is de Piston Rally eigenlijk bedoeld.

Het Picos gebergte
Eerder had ik 2007 en 2012, ook via de Aermacchi Club meegedaan aan Milaan-Taranto. Op de een of andere manier kon ik er niet omheen om de MiTa te vergelijken met de Piston rally. De MiTa heeft veel meer grandeur, is ook een feest voor de 'locals'. Fantastische routes, onovertroffen heerlijk bikken bij de stops en ietwat stress vanwege het klassement. De nachtrit zet gelijk de toon en de rest van de week hakt er behoorlijk in.

In Spanje waren de routes ook fantastisch, maar er was geen nachtrit, geen stress en geen klassement. Veel relaxter dus. Tijdens de stops was er een 'sandwich', stokbrood met verschillende soorten beleg. Niet echt verfijnd, maar OK. Alle waar naar zijn geld: deelname aan de Piston rally is aanzienlijk goedkoper, terwijl MiTa ieder jaar duurder wordt. Heb mij laten vertellen dat de Spanjaarden slechts een bescheiden winst maken en dat die winst gebruikt wordt om beurzen in Engeland te bezoeken en Engelsen te rekruteren voor deelname aan de rally. Dat is dan ook gelukt, want ongeveer de helft van de deelnemers waren Britten op hun mooie, maar lekkende AJSen, BSA's, Nortons, Triumphs, Velocettes en dan zal ik nog wel een paar merken vergeten zijn. Alleen HRD/Vincents zijn niet te betrappen op oliedruppels. Twee Engelsen reden op zo'n prachtige fiets, een 1 cilinder 500cc Comet en een 1.000cc v-twin. Het waren race uitvoeringen, zonder geluiddemping. De eigenaren moeten wel een gehoorbeschadiging opgelopen hebben met zoveel lawaai. Eén van de Nederlandse deelnemers, toevallig Vincent geheten, had een Vincent en reed daarmee (naar mijn smaak) op de allermooiste motorfiets van het hele gezelschap.
Hieronder de fraaie Vincent's

De prachtige Vincent's in ons gezelschap. Deze hele fraaie v-twin van NL eigenaar Vincent!

Lawaai Vincent 500cc Comet: ongedempt.

Nog een lawaaifiets: v-twin van een Britse eigenaar.

2e dag: een geweldige bergrit voert ons naar het grondstation van een kabelbaan.


Hier staan we ruim boven de 2.000m. Beneden ligt Parador de Fuente Dé, zo'n 25km ten westen van Potes.


Heel klein beneden: de parkeerplaats met onze motoren.


Tijdens het diner hadden we met een groepje afgesproken om de volgende ochtend om 09.30u te vertrekken. Op maandag zouden we eindigen (in figuurlijke zin) in Potes. De grote groep werd daar over meerdere hotels verdeeld. Vanuit Potes reden we een geweldige route. Rond lunchtijd werden de motoren geparkeerd en we gingen met de kabelbaan van 1.200m naar 1.850m. Boven op de berg werd de lunch geserveerd en genoten we van het waanzinnige uitzicht. In Potes vierden we 's avonds de verjaardag van ons eigen Clublid/deelnemer/ museum eigenaar: Ton Langeveld. Na leuke speeches werd het feestvarken in een mooi T-shirt gehesen en er werd geproost en gezongen. Na 2 dagen Potes eindigden we de rit weer in Santander om de resterende dagen ook steeds daar te eindigen. Na de rit was de routine: eventueel tanken, douchen en gezellig beneden een biertje pakken en de ervaringen van de dag uitwisselen. Daarna gingen we gezamenlijk aan het diner, in het hotel of daarbuiten. Over het tanken, 98 RON benzine kostte zo'n €1,26~1,28 per liter. Gezien het parcours, vooral bergop, tracteerde ik mijn tweewieler op dit klopvaste en energierijke goedje. Waar Joop (en Han in mindere mate) af en toe in hun rats zaten om een tankstation te vinden, sloeg ik af en toe een tankbeurt over. Ik heb een 26 liter (!!) tank op de Kanguro en met een verbruik van 1:26 hoef ik mij vele kilometers geen zorgen te maken. Ik had ze onderweg waarschijnlijk allebei nog kunnen bijtanken! Die tank was destijds een accessoire van dealer Valentini en speciaal bedoeld voor woestijnraces. Op de tank staat o.a. "Simun", verwijzend naar de naam van een sterke wind in de Sahara en Algerije en een afbeelding van het Afrikaanse continent.

Er wonen beren in dit deel van Spanje.






Haarspeldbochten!


Het rijden in Spanje was TOP! Niet te veel auto's. Bovendien leken de automobilisten gewend aan tweewielers. Prima wegen, fantastisch parcours. Toch waren er 2 penibele momenten. In beide gevallen leek Joop gewoon voorrang te krijgen, waarna de auto alsnog ging rijden. Gelukkig ging het in beide gevallen net goed, maar het was even schrikken. Irritant waren de vele koeienvlaaien op het wegdek. In alle soorten kwamen ze voorbij: vers, geplet, warm, dampend, of uitgereden als bruin, kamerbreed tapijt. Daarbij beleefde ik zelf nog een spannend moment. Berg-op in een mooie ruime bocht naar rechts lag er precies op mijn ideale lijn een flinke verse bolus. Ik zag 'm vrij laat en erom heen was geen optie. Er doorheen wel ;) De voorband verloor daar grip en schoof een stuk op. In verhouding tot de uitwerpselen liep er relatief gezien weinig vee op de weg, maar je moest er wel degelijk rekening mee houden. Op een recht stuk weg met links en rechts weilanden, rende er plotseling een pony met mij op. Dier was duidelijk geschrokken. Het paard had er flink de sokken in. Stoppen wilde ik niet, omdat ik geen zin had dat hij mij de weg zou versperren. Gas erop wilde ik niet om te voor komen dat het dier op hol zou slaan. Na wat gedraaf koos de viervoeter toch maar eieren voor z'n geld en schoot het weiland in. Alle routes in het dunbevolkte gebied waren zoals gezegd fantastisch. Vaak stopten we zelf ergens, buiten de officiële rustplaatsen om lokaal een kopje lekkere koffie te drinken. Zo zag je ook andere groepjes die weer op een ander terras of bij een café waren neergestreken. Op vrijdag zou de 5.000 bochten tocht plaatsvinden. Aan het einde van de week voor mij net iets te heftig en daarom besloot ik om mij bij een groepje aan te sluiten en gezamenlijk het Guggenheim museum in Bilbao te bezoeken. De luxe cruiseliner bus moet je reserveren en aan het loket op het busstation bleek dat wij de laatste 6 plaatsen hadden. Het museum was aan de buitenkant bijna geheel bekleed met titanium platen. Daardoor was het nog lastig om de ingang te vinden. De belangrijkste tentoonstellingen waren van Basquiat, een Afro-Amerikaanse kunstenaar waarvan platen met graffiti aan de wanden hingen. Sommigen vond ik geslaagd, anderen leken gemaakt na een nachtmerrie. Een tweede tentoonstelling was van het werk van Richard Serra een Amerikaanse minimalist/beeldhouwer. Allerhande enorm grote cilindrische, eliptische of golvende vormen van bijna 3 meter hoog en tot wel 15 meter lang. En dat allemaal van 5cm dik cortenstaal. Knap gemaakt. De kunstenaar moet wel haast over een scheepswerf beschikken om dat materiaal in de juiste vorm te krijgen.
Bezoek aan het Guggenheim Museum in Bilbao

De graffitikunst van Basquiat.

Het werk van Richard Serra.

'Untitled' by Basquiat

 2017: een schilderij van de Amerikaanse graffiti-kunstenaar Jean-Michel Basquiat heeft op een veiling in New York een recordbedrag opgeleverd. Een Japanse verzamelaar bood
$ 110,5 miljoen voor het doek genaamd 'Untitled'. Nooit eerder werd voor een werk van Basquiat zo veel geld neergeteld. De nieuwe eigenaar is van plan om het schilderij in zijn eigen museum in Chiba in Japan op te hangen. Het schilderij uit 1982 stelt een gezicht voor in de vorm van een schedel, een terugkerend thema in het werk van Basquiat, een Amerikaan met Haïtiaanse en Puertoricaanse wortels. Hij overleed in 1988 op 27-jarige leeftijd aan een overdosis heroïne. - Bron: NOS.nl
Binnenkomst deelnemers 5.000 bochtentour

Binnenkomst van Ton Langeveld op zijn
500 Sei-V

Marija op de Gilera
Laatste dag met barbeque en bezoek landgoed met klassiekermuseum

Een Lancia Aprilia 1486cc uit 1940

Suzuki RE5 Wankel

Mijn 350cc Kanguro

Zaterdag was alweer de laatste dag. Tijdens de lunch werd het hele gezelschap op een groot plein verrast op een leuke barbecue. 's Middags was er een stop bij het kasteel van een gefortuneerde 'local', een graaf of markies. Op het terrein rond het kasteel stonden verschillende gebouwen met daarin een heus privé automuseum. Vele Rolls Royces en andere kostbare oldtimers bleken in de collectie opgenomen. Heel bijzonder. Bij terugkomst in het hotel werden de motoren gelijk vastgezet in de speciale containers voor het vervoer naar Weesp. Op zondag ging het op huis aan met Ryanair :-( Dankzij een lift van Vincent (de man van de HRD/Vincent) naar het westen was ik uren eerder thuis dan ik aanvankelijk gepland had. Mijn conclusie: een erg leuke week! Prima ontspannen sfeer. Leuke deelnemers. Zeer vriendelijke en efficiënte Spanjaarden en een prachtige omgeving. Zou ik weer gaan? Jazeker!! Maar niet meer met Ryanair ;-)
Back to index